Ze vertelt dat ze binnenkort een diploma-uitreiking heeft en voelt zich gespannen. Ze is wel trots hoor dat het allemaal gelukt is naast werk en haar gezin maar ze vindt het helemaal niks om voor het voetlicht te treden. Dat ze een praatje over haar gaan houden in een zaal vol met mensen.
Het ging eigenlijk heel goed met haar klachten maar vorige week had ze de hele week hoofdpijn. Het was begonnen na een ruzie en het uiten van haar gevoel dat ze er alleen voor stond. Ik reik haar een lijst met positieve overtuigingen aan en vraag haar welke hiermee resoneert. Gelijk valt haar oog erop: “Ik neem de juiste plaats in”. Ze leest het hardop voor en schiet meteen vol.
Dienstbaarheid
Als vrouw zijn we vaak geneigd om kinderen, partner of werk op de eerste plaats te zetten. En ook mannen kunnen die neiging hebben. Als er dan nog ruimte over is dan zijn wij zelf aan de beurt. Van binnen gaan we dan misschien wel protesteren en mopperen terwijl we “gevraagd” worden om ons uit te spreken.
Ook ik was dienstbaar ingesteld en voelde mee met wat mijn omgeving nodig had. Ik was eigenlijk vergeten wat mijn eigen behoeften waren. Maar als de omgeving in harmonie en rustig was dan voelde dat voor mij veilig en kon ik mij ontspannen. Toen ik ruim 10 jaar geleden alleenstaand ouder werd, versnelde voor mij de weg en ontwikkeling om helemaal in mijn eigen kracht te staan en steeds meer in verbinding met mijzelf te zijn. Ik noem het hier een weg maar ik hoefde nergens naartoe. Het was eigenlijk steeds dieper naar binnen kijken naar wat er gezien, gehoord en gevoeld wilde worden.
Trouw aan mijzelf
De mannelijke kracht (daadkracht, grenzen aangeven, steun geven, beschermen) die ik voorheen vooral buiten mij zocht, leerde ik steeds meer in mijzelf te erkennen. Mijn kind was daarbij een grote spiegel. Was ik niet duidelijk en trouw aan mezelf dan werd ik door hem weer uitgenodigd om op te staan en mijn grenzen aan te geven. Niet meer mezelf weggeven maar mijn eigen plek innemen en voelen wat ik zelf nodig had en wat er puur geuit moest worden.
Maskers vallen weg
Daarbij werden steeds meer maskers en houdingen ontrafeld. Waar verschuil ik mij nog achter om aardig gevonden te willen worden? Waar zeg ik nog ja terwijl ik nee bedoel? Waar draai ik nog om de hete brij heen? En kan ik mijn eigen schaduwkanten in de ogen kijken? Voor ons allemaal is het de bedoeling om ‘naakt’ te worden, zonder opsmuk jezelf zijn. Niets meer hoog willen houden, niet alles perfect willen doen, geen schouders eronder zetten en maar door gaan, niet jezelf voorbij lopen en je kwetsbaarheid verbergen. Wat als al die gewoonten en houdingen weg mogen vallen? Wat als we onszelf in openheid tonen aan de wereld?
Kinderen willen geen perfecte ouder. Ze willen een vader of moeder die zich laat zien in echtheid. Zichzelf liefhebbend, met alles erop en eraan.
Meer weten?