Een roekeloze rit over te smalle bospaden van het landgoed
langs struiken en afhangende takken
geleid door angst en ongeduld
om verder rond te dwalen en niet aan te komen
Krassen op de camper
als krassen op mijn ziel
achtergelaten door het leven wanneer ik doorduwde
op een ingeslagen weg
alleen maar oog voor waar naar toe
tegen dieper weten in
Als ik maar geluisterd had
naar de zachte fluistering van mijn hart…
En toch bracht deze zogenaamde dwaling
mij abrupt tot stilstand en schokte mij wakker
in het moment
Dáár najagen
brengt mij in een verlorenheid
van heen draaien om de hete brij
en meer van hetzelfde
Met oogkleppen voor
wat er nu aan mijn voeten ligt
geen stap in de tijd
maar hier
zou ik er zomaar over struikelen…
Marion, 21 t/m 25 februari stilteretraite