Afgesloten van de snelle buitenwereld, zak ik steeds verder in mijn lijf en komt mijn hoofd tot rust. Ondanks de intense inspanning, of juist dankzij de inspanning, word ik als vanzelf in het moment gebracht. Op de hoogte waar we lopen is de ademhaling mijn houvast en essentieel om in het goede ritme te komen. De regelmaat van de adem en de stappen brengen mij in een rustige cadans om een pas over 3500m te beklimmen.
We lopen in een stralende zon en de blauwe lucht strekt zich boven ons uit. Plotseling horen we de donder in de verte en krijgen we een stortbui over ons heen. Het weer kan hier zo snel omslaan, ik ben erdoor verrast.
Het besef van dag en tijd verdwijnt
In de ochtend pak ik mijn moment en vind mijn weg naar een steen bij de rivier, net buiten het yurt kamp. De elementen van moeder natuur komen bij me binnen. Het rustgevende stromende water, de koele steen waarop ik zit, de zon die net zichtbaar wordt, het briesje dat mijn gezicht aanraakt, de paarden die grazen en de kolossale bergen als hoeders van de vallei, die zelfs op deze hoogte nog ver boven mij uitsteken. De bergen, zo magisch, het brengt geluk in mij omhoog.
Terwijl ik mijn haar nat maak om mijn krullen nog een beetje te ontwarren, spoelt het mij ook schoon. Ik laat mij even meevoeren met de energie en kracht van het water. Het land en haar natuur nemen mij steeds meer mee naar de rust en ruimte in mijzelf. Het besef van dag en tijd verdwijnt helemaal, de overweldigende schoonheid slokt me op.
Velden met vrouwenmantel
Er groeit opvallend veel vrouwenmantel in de valleien waar we komen. Velden vol met dit kruid. Zou het gebied meer vrouwelijkheid nodig hebben? Het leven in de yurts, ver van de bewoonde wereld heeft een bepaalde rauwheid en ruigheid. De vrouwen die we ontmoeten bereiden de maaltijden en doen hun werk vooral op de achtergrond, in dienstbaarheid. Als we onderweg twee mannen tegenkomen, krijgen onze gids en mijn zoon een hand en ze slaan mij over. Ik voel een verontwaardiging opkomen in mij. Zo gaat het blijkbaar hier in de bergen, de positie van de vrouw. Wellicht nodigt de vrouwenmantel de vrouwelijkheid uit om tevoorschijn te komen, zowel in de man, als in de vrouw.
Een vrije en ongerepte natuur
Het gaat natuurlijk ook over mij. Ik loop niet voor niets kilometerslang met mijn bergschoenen door vrouwenmantel heen. Ik vind het eigenlijk lastig om ze plat te trappen maar het is onvermijdelijk hier. Vrouwenmantel herinnert mij aan de bedding en draagkracht in mijzelf en de vrijheid kunnen ervaren in mijn vrouw-zijn, zowel zachtheid als kracht. De ongerepte natuur in mij die aangeraakt en wakker gemaakt wordt door de overweldigende schoonheid om mij heen. De groene uitgestrekte dalen, de majestueuze bergen, de wit besneeuwde toppen, kuddes wilde paarden en een onstuimig stromende rivier of een kabbelend beekje. En die velden vol met vrouwenmantel.
Oordeel loze aanwezigheid
Mijn wilde, door elkaar gewaaide krullen, een rood gezicht van inspanning en de brandende zon, pijnlijke spieren en dan weer verregend en koud door hagel en onweer. Modderpoten en natte sokken na een misstap op polletjes gras in plassen water, waar mijn bergschoenen vanaf glijden. In deze velden van aanwezigheid strek ik mij uit, dijt mijn bewustzijn uit zonder terughouden, zonder ineenkrimpen of groter maken. In deze natuur kan ik aanwezig zijn zonder vragen, zonder moeten en laat alles mij zijn,
En als ik dan tegen grenzen aanloop, denk niet meer te kunnen, stemmetjes in mijn hoofd mij afbranden of aanmoedigen, dan is de natuur daar ook, zonder oordeel en aanschouwend met een liefde die er altijd is. Zowel buiten als binnenin mij, het maakt niet uit, het is wat het is in elk moment.