Het komt in mij omhoog met een urgentie als een bolletje onder de grond dat naar boven stuwt om te bloeien. De natuur die op uitbarsten staat in het prille voorjaar. Het is niet te stoppen, de stroom van leven doet, zoals het natuurlijk gaat.
Ik botste op tegen de aangenomen versluieringen van mijn oernatuur, die open wilde barsten uit haar voegen of te kleine jasje. De stralendheid sijpelde al door de gaten van ingehoudenheid en aanpassing en diep verdriet overspoelde mij en bracht mij op de knieën waar moeder aarde mij in de armen nam en zachtjes wiegde. “Geef je maar over terwijl ik je draag…..”
Na de nacht verscheen de dag en kwam de zon weer op in volle glorie. Een ongetemde schaterlach denderde als een olifant door heilige ruimte, in een onaangepast kostuum als op een bonte avond.
“Leven, laat het mij maar zien”. En ze nam mij mee naar nog ongeziene oorden en toch ergens was er herkenning…
Marion, 21 t/m 25 februari 2024 stilteretraite
