“Ik wou dat ik het zo had kunnen doen in mijn moederschap,” zei mijn 84-jarige vriendin toen ik haar telefonisch sprak. “Het was zo’n andere tijd en er was nauwelijks ruimte en aandacht. Gaandeweg heb ik bijgeleerd maar wij waren toen niet bezig met persoonlijke ontwikkeling…..”
Uitdagend moederschap
Het gesprek ging over mijn uitdaging als moeder het afgelopen jaar. Een kind dat sinds de zomervakantie aan het kwakkelen was, met buikpijn, hoofdpijn en misselijkheid. Ziek thuis en dan weer naar school en dan weer 1-2 dagen thuis. Allerlei overtuigingen in mij werden aangeraakt, soms voelde ik dat ik hem naar school wilde duwen. Wat zei het over mij als moeder? Moest ik niet optreden en hem die zet geven? Schouders eronder en je er gewoon overheen zetten?
Teveel prikkels
Mijn gedachten gingen terug naar het meisje van 13 in mij, dat iedere keer huilend uit school kwam. Ze kon het niet uitleggen wat er aan de hand was, ze had er geen woorden voor. Ze moest gewoon doorgaan, elke dag op de fiets naar school. Er was geen ruimte om te doorvoelen wat er werkelijk aan de hand was. Een gevoelig meisje met teveel prikkels en overweldigd door de ervaringen, begrijp ik nu.
Niet naar school
Mijn zoon geeft aan op die momenten dat hij echt niet naar school wil, dat het fysiek niet gaat of dat het dan gewoon teveel is. Dat hij even helemaal niks wil of dat hij rustig zijn huiswerk thuis wil maken. Ik voel dat het niet de weg is om hem te pushen. Ik geef hem de ruimte om zijn eigen gevoel te volgen en helder te krijgen wat hij nodig heeft. Mij bekruipt soms ook de angst dat hij moeilijke ervaringen uit de weg gaat maar ik besluit om op zijn weg en zijn manier te vertrouwen.
Ruimte geven aan emoties
Hoe waardevol en belangrijk is het om in contact te zijn met je lichaam en gevoel? Hoe vaak lopen wij als volwassene niet voorbij aan wat er speelt van binnen? Wanneer geven we echt ruimte aan onze emoties en onderzoeken we onze gespannenheid? Kunnen we het toelaten en waarnemen, zodat helder wordt welke verwachtingen en overtuigingen eronder liggen? En kunnen we voelen wat er echt geleefd wil worden?
Jasjes uittrekken
Gaandeweg begin ik te begrijpen dat hij allerlei jasjes uit wil trekken. Jasjes die hem niet meer passen en gevangen houden in verwachtingen en opgelegde plaatjes van hoe de wereld naar hem kijkt. En hoe hij vervolgens ook naar zichzelf is gaan kijken. Het geeft een bepaalde druk. In de rust is hij op zoek naar zijn eigenheid en in elk moment wil hij bekijken wie hij is en wat er van binnenuit ontstaat.
Wat willen wij eigenlijk van onze kinderen?
Dat ze meelopen in de pas? Dat ze voldoen aan onze verwachtingen en onze ideeën van hoe ze zich moeten gedragen en wat wij denken dat belangrijk is? Of dat ze het leven leiden waar we zelf niet toe in staat waren?
Als we echt in contact treden met wat er in het kind leeft en het aanmoedigen bij zijn of haar eigen gevoel te komen, dan stimuleren we het te luisteren naar de innerlijke stem en daarop te vertrouwen. Dan kunnen zij hun eigenheid ontdekken en een zelfgekozen weg bewandelen.
Eigen antwoorden
In deze periode kwamen deze vragen regelmatig naar de oppervlakte. Mijn eigen overtuigingen over hoe het hoort of zou moeten werden bloot gelegd. Het was fijn maar ook spannend om ze te laten gaan en me te begeven in het ‘niet weten’ en het te laten ontvouwen. Ik had soms ook geen antwoorden als moeder maar door ruimte te scheppen kon ik ervaren dat ik mijn zoon mocht begeleiden en vanuit mijn hart vragen kon stellen. Zo was hij in staat om zelf helderheid te scheppen over zijn gevoel en kon hij tot zijn eigen antwoorden komen…
