Het is een terugkerend thema in mij wat regelmatig de revue passeert: Angst voor tekort. De zomerperiode, waarin de werkzaamheden teruglopen, is een tijd waarin dit gevoel gemakkelijk weer naar boven komt. Het zijn de gedachten die eerst de kop op steken. Ik kijk in de agenda, zie dat er veel lege vlakken te bespeuren zijn en hup, daar gaat het mechanisme weer in werking. Het riedeltje in mijn hoofd, wat mij zo bekend is geworden en ergens vertrouwd aanvoelt, draait af. Gaat dit goedkomen? Ook al heb ik nog nooit zonder geld gezeten, gaat mijn hoofd er toch mee aan de haal. Vervolgens drijven er overtuigingen boven: Ik doe het verkeerd, ik ben niet goed genoeg. De angst om tekort te schieten.
Je mag er zijn
Er komt spontaan een herinnering omhoog: Als kind hielp ik mijn vader mee met zijn werk en ik vond dat ik veel te veel geld daarvoor had gekregen. Ik moest er zelfs van huilen. Wat mag ik ontvangen? Ben ik het waard? Is er wel genoeg? Het kleine meisje in mij is gaan geloven dat ze het niet waard is en dat er niet voldoende is. Ik sla mijn armen om haar heen en fluister haar toe dat ze er helemaal mag zijn en dat ze daar niets voor hoeft te doen.
Krampachtigheid
Zo kunnen er allerlei belemmerende overtuigingen in je systeem kruipen en in je leven mee gaan draaien, als een automatische grammofoonplaat.
Angst en in tekort denken is iets collectiefs en zichtbaar in onze maatschappij. Ik zie het deze weken ook gespiegeld in mijn wereldje. Mijn camper heeft teveel mankementen en het is te kostbaar om die nog verder te laten maken. Er loopt een apparaat vast en het vraagt om vervanging. De waterafvoer loopt niet goed door en het blijkt dat de installateur binnenkort onder de grond moet gaan kijken om het daar grondiger aan te kunnen pakken (Hoe symbolisch :-)).
Een dagje weg met goedkope treintickets blijkt toch wat duurder uit te pakken: de jongerenpas is niet geldig in het eerste traject. De conducteur vertelt ons dat we de kleine lettertjes moeten lezen. We worden vriendelijk doch dwingend verzocht een treinkaartje erbij te kopen en zo zijn we uiteindelijk juist duurder uit. “Maar een boete zou jullie nog duurder komen te staan,” legt de man ons uit. Stomme NS en stomme conducteur, denk ik eerst, waarom van die strakke regels. Kun je daar niet wat soepeler mee omgaan?
Maar ik zie dat de strakheid in mijn eigen kop zit en de krampachtigheid in mijn eigen denken. Deze man doet wat hij moet doen. Het is de stroom die ik op deze manier uitnodig in mijn leven door het geloof in mijn gedachten.
Bewegingloos
Er gaan allerlei laadjes open in mijn hoofd, zoekend naar een oplossing om de situatie te veranderen. Ik kan dit doen, ik kan dat doen, ik kan die cursus oppakken of dat boek nog lezen. Of die persoon doet het zo, misschien moet ik dat ook doen? Ik voel al die golven door mij heen bewegen maar ik blijf hier, bewegingloos.
Ik wil niet meer grijpen, onderdrukken of weg bewegen en allerlei impulsen volgen. Ik weet dat het iets anders vraagt. Angst hoort bij het water-element en het diepste yin, het donker, het vrouwelijke. Het water vraagt mij los te laten, mij over te geven aan de stroom en daarin te zinken, misschien zelfs kopje onder te gaan. Durven voelen en ruimte geven aan wat zich openbaart. Overgave aan de stroom van leven. Zonder dat ik weet waar het heengaat, waar ik uit zal komen…. Al die opsmuk, overtuigingen en verwachtingen willen vrij, willen loslaten zodat de ware beweging vanuit de diepte kan ontstaan. Daar ligt vertrouwen al op mij te wachten, ze is nooit weggegaan. Hier kan ik de lichtheid en speelsheid weer ontmoeten.
Authenticiteit
De ruimte en tijd die ik ervaar is nu eigenlijk ook fijn en vast niet voor niets. Zo krijgt het verdiepende proces in mij lucht zodat ik het kan integreren in mijzelf en in mijn werk.
Authenticiteit is een belangrijke kernwaarde in mij en daarvoor willen maskers vallen zodat mijn ware kracht zichtbaar wordt. In mijn praktijk geef ik, vanuit die draagkracht en aanwezigheid, als vanzelf ruimte aan de ander om in contact te treden met de diepe roerselen in zichzelf. In een veld van onvoorwaardelijke liefde en oordeelloosheid kan alles er zijn, kan het doorvoeld worden en mag het smelten. Het ware licht kan er dan doorheen schijnen.
Verkleedpartij
Het speelse en magische kind in mij krijgt steeds meer ruimte. Vanuit de speelsheid trek ik jasjes aan en uit, kom ik steeds meer los van voor- en afkeuren. Ik kan kiezen wat ik uit de verkleeddoos pak en in welke rol ik mij begeef.. Ik hoef niet perse die avontuurlijke reis, die nieuwe jurk of dat prachtige huis maar ik mag er wel van genieten als het zich aandient. Zo zegt geen enkel jasje werkelijk iets over wie ik van binnen ben. Ik kom los van oordelen over het gedragen kostuum, zowel van de ander als van mijzelf. Ik voel nog wel dat ik het spannend kan vinden om Mijzelf te laten zien in ‘naaktheid’. Maar als ik doorzie dat de ideeën over mij, ook in mijn eigen hoofd, niets zeggen over wie ik waarachtig ben, dan ben ik als een transparante verschijning waar alles door heen kan bewegen maar niets blijft plakken. Dan hoef ik geen stempel meer te drukken of een sticker van goed of fout te plakken op mijzelf en welke levenssituatie dan ook. Alleen het hoofd wil stickers uitdelen. Het hart en het ware zelf houden zich daar niet mee bezig.
Verwondering
Als ik mijn weerstand laat varen dan stroom ik mee in alles wat op mijn pad verschijnt. Dan ben ik als een symbolische reiziger die in verwondering alles aanschouwt op het levenspad. Dan verwonder ik mij over de verschillende cycli van winst en verlies, van regen en zonneschijn, die komen en gaan. Dan hoef ik mij niet meer angstvallig vast te klemmen aan het ogenschijnlijk ‘goede’ of mij te verstoppen voor, of af te zetten tegen, het zo genoemde ‘slechte’. Dan mogen alle seizoenen en kleuren er zijn, zowel fijn als pijn. Ze bewegen zich door een vredige aanwezigheid in mijzelf die niet verandert door omstandigheden. En er is gewoonweg vertrouwen.
Dankbaarheid
We hebben overigens een heerlijke dag gehad, die dag met de trein naar Utrecht, dat ook! Ik denk terug aan het tafeltje dat ons aangeboden werd door een man die net weg wilde gaan. Een prachtig plekje aan de Oude Gracht, waar de wereld aan ons voorbij trok, genietend van een heerlijke café latte. Daarna een wandeling door het park gemaakt waar we in een oase van rust terechtkwamen.
En er zijn nog meer dingen die zomaar verschijnen in mijn wereld: De frambozen in de tuin die ik nog elke dag pluk voor mijn ontbijt, bezige zandbijen die kuiltjes graven in de grond, de poes op mijn schoot die al spinnend haar liefde deelt, een vriendin die nog een ongebruikt apparaat voor mij heeft staan en ik krijg ook nog een heerlijke maaltijd mee omdat ze extra veel gekookt heeft. Een fijn koffiemomentje in mijn favoriete café, een uitbundige schaterlach waar ik in verzeild raak met mijn zoon, de prachtige auto die mij aangeboden wordt en precies in mijn budget blijkt te passen, de regenboog met zijn intense kleuren en de buizerd zittend langs de weg…
Als ik echt goed kijk dan zie ik het overal: Overvloed…
En ik laat mij niets anders meer wijsmaken!
Voel je ook de behoefte om toe te laten wat er in je leeft, wat er onder je klachten zo graag gezien wil worden? Zodat je licht en ware kracht weer zichtbaar en voelbaar worden? Neem gerust contact op! Ik ontmoet je graag.