Haqqiqah werd mij aangereikt
ik nam de uitnodiging aan
met enige spanning in mijn buik
maar kon niet anders dan ‘ja’ zeggen
Haqqiqah is als een snoeimes
hakt alles weg wat niet echt is
kan plotseling alle verkleedkleren van je afrukken
klaar met de poppenkast!
Niets om je achter te verschuilen
verontschuldig je niet meer voor je bestaan
ga staan en wees hier nu
in het volle licht
Ben je bereid te sterven?
Te sterven aan illusies,
opgebouwde luchtkastelen
die bij de eerste zucht vervliegen?
Als een specht
die je net zo lang wakker klopt
tot je luistert
en gaten hakt in je schuilplaats
Zodat je door de gaten heen kunt zien
en een nieuwe werkelijkheid
zich kan open baren
terwijl sluiers weg geschoven worden
Haqqiqah toonde zich meerdere malen
uit onverwachte hoek en greep mij bij de keel
kun je verdwalen in het bos, totaal gedesoriënteerd raken
terwijl je op tijd denkt te moeten komen?
En wat als we deze periode van stilte afsluiten
je woorden mag geven aan wat je bezielt
en de angst je als een kolkende rivier bijna meesleurt
bij de gedachte dat er geen woord uit je strot zal komen?
Kun je hiermee dansen
alles door je heen laten gieren
zonder de controle te willen houden
totdat je alleen nog maar de echo hoort van je verhaal?
Het niet meer kleeft
als lijm aan je ingewanden
maar ter plekke op kan lossen
net zo onverwachts als het gekomen is?
De wind die langs je huid fluistert
en in een stormachtige bui tot klitten in je haar verwaait
tot de storm weer bedaart en woeste golven uitrollen op het strand
om weer op te gaan in de zee
Laat het kaartenhuis maar in elkaar storten
als lucifer houtjes knakken of opeens de vlam erin
als een plotselinge bliksemschicht die zich neerstort
uit een gitzwarte hemel
Gedachten die rondjes blijven draaien
als radertjes in je hoofd
ze lopen vanzelf wel vast of vallen stil
als de aandacht steeds meer verslapt
Geen platgetreden paden voor jou
durf het spoor bijster te raken
laat je ontsporen
en weet dat dat je pad is
Maakt het uit als andere ogen
priemen in je rug
en je de vraagtekens denkt te voelen
in hun ogen: Spoor je nog wel?
Kijk niet door die ogen naar jezelf
ga jouw eigen pad
door modder heen als het moet
herrijs als een feniks uit de as
Vervolg je reis
vanuit innerlijk kompas
bestemming onbekend
en neem het risico voor gek te staan
Maar achter en onder
al die vormen en gezichten
gaat een Liefde schuil die door alles heen schijnt
en onveranderlijk blijft
Marion, stilteretraite 5-9 maart 2025