Rustig voelde het deze weken
Terwijl ik thuis ben
In mijn eigen ruimte
Dankbaar
En ook raar ‘niets’ te hoeven
Patronen komen naar de oppervlakte
Van wel iets denken te moeten
Want als je iets doet
dan mag je er zijn?
Dan doe je er toe?
Komt geld vanzelf aanwaaien?
Heb je ook bestaansrecht
als je ‘niets’ doet?
Steeds losser komen van de gedachten
van de conditioneringen
en voelen dat er een ruimte is
waarin dit alles beweegt
Toen hoorde ik zomaar een bericht
tussen neus en lippen door
Op de heuvel met sneeuw
een vuiliniszak als slee in de hand
De lockdown duurt nog maanden…?
De angst kwam weer even omhoog
Mijn vermogen te vertrouwen
werd wat verder opgerekt
Kun je ook nog vertrouwen
Als je geen idee hebt welke kant het opgaat
en wanneer het voorbij is?
De automatische reacties doorzien
Zien zoals het werkelijk is, Nu
Er is een dieper vertrouwen dat
voorbij gaat aan de verhalen
en ideeën in mijn hoofd
Dat we gedragen worden
door het Leven
Dat we geholpen worden
als we controle durven loslaten
Niet in passiviteit maar in Openheid
Waarin je weet
dat er voor je gezorgd wordt
Dat je voelt wat klopt voor jou
Je de juiste signalen herkent
en durft te volgen
En dat er precies gebeurt wat er mag gebeuren
Of je nu wel of geen angst voelt
Maar je focus legt op de ruimte, rust en
Vrij Zijn
Ik ‘kies’ voor vertrouwen of
weet in vertrouwen
Iedere keer weer
Terwijl er hobbels verschijnen
in mijn gedachten
Er soms beren op de weg staan
Dat ik ze liefdevol kan aanschouwen
en zo smelten ze toch uiteindelijk weer
als sneeuw voor de zon
En stap ik verder
Betwijfel het hoofd
Maar volg het hart,
het hart dat weet..
Als we allemaal ons hart zouden laten spreken….